Hola chicos y chicas,

Spanje. Het land waar de mannen vrouwen nog ten dans vragen en er op staan je drankjes te betalen. Het land waar de vrouwen op stilettos achter kinderwagens lopen en waar kinderen aan een tuigje worden gehouden. Het land van de flamenco en paella, van de luie zondagen en de lange avonden, van de mañana-mentaliteit (maar toch op hun wenken (EN DAN WEL NU) bediend willen worden) Spanje, waar mensen nog 200 euro betalen om een stier (of mens, hangt er weer van af hoe goed de stierenvechter is) vermoord te zien worden.

Zelfs nu ik hier al bijna 4 maand woon, kan ik me nog verbazen over sommige dingen. Ook dat eten hier. Een beetje Spanjaard eet twee keer per dag warm, rond 3 uur ’s middags en 10 uur ’s avonds (na 11 uur is overigens ook niet uitzonderlijk). Als op en top Nederlander krijg je dat er bij mij gewoon niet in, dus ik zit nog altijd om 12 uur te lunchen en maak rond 6 voor mezelf avondeten.

Twee weken terug ben ik met Theresa een weekendje naar Madrid geweest. Er gaat van Marbella op vrijdag om 24:00 een nachtbus naar Madrid, dus die hebben wij toen genomen. Na 7 uur rijden zijn de ’s ochtendsvroeg aangekomen en slaapdronken op zoek gegaan naar een hostelletje om verder te slapen. Verder hebben we dus 2 dagen een beetje gesightseed en de zaterdagnacht aan een pubcrawl mee gedaan, wat wel heel grappig was. Maar ik zou jullie alle details maar besparen om deze blog nog een beetje interessant te houden.

4 februari ben ik dan ook eindelijk begonnen op de Escuela Oficial de Idiomas. Ik zit in een klas van zo´n 25 man. De studenten komen van overal over de wereld: Nepal, China, Polen, Syrië, Egypte, Denemarken, Duitsland, Amerika, Italië, Oostenrijk, Marokko, Hongarije, Zweden etc. etc. Gelukkig zitten er ook nog twee medehollanders in de klas. Het niveau ligt nog erg laag, een stuk lager dan wat ik in de 3 maanden voor de klassen begonnen heb geleerd, gewoon door hier te wonen (toen ik hier kwam kon ik nog net tot tien tellen, dus blijkbaar valt er veel te leren door gewoon te luisteren). De klassen voor hogere niveaus starten helaas pas in september, dus dat is een beetje te laat..

Over een paar daagjes zit ik alweer op de helft mijn reis. De tijd vliegt zo snel voorbij. Volgende week gaat Theresa, die in dezelfde week als mij is gekomen, naar huis. Wel jammer, maar gelukkig heb ik nog meer lieve vrienden hier gemaakt J. Aanstaand weekend ga ik met haar en waarschijnlijk Frederique, een nieuwe Nederlandse Au Pair in Marbella (heb ik leren kennen in mijn klas) naar Cadiz en later naar Tarifa, wat een surf walhalla schijnt te zijn.

Hasta la pasta en tot de volgende blog dan maar weer.